Κατεβαίνοντας τόν πολυσύχναστο δρόμο πού ὁδηγεῖ στό κέντρο τῆς πόλης, ὁ νοῦς ἀφαιρεῖται σέ σκέψεις πού ἀφοροῦν στίς μετέπειτα ἀγορές, στήν ἀπογευματινή ἔξοδο, στό αὐριανό δεῖπνο, σέ, σέ, σέ…
Τό βῆμα σου γοργό κυνηγάει, θαρρεῖς, τό χρόνο πού τρέχει καί ἀνοίγει ἔτσι μιά κούρσα ἄγχους πού, ἐν τέλει, σέ ὁδηγεῖ στή χαοτική πραγματικότητα. Σέ μιά κοινή πραγματικότητα, πού κάτι ἔρχεται, μόλις, νά ταράξει.
Ἀκριβῶς δίπλα σου, κι ἐνῶ ἐσύ ἤσουν ἀπορροφημένος ἀπό τίς σοβαρές σου ὑποθέσεις, περπατάει ὥρα τώρα, ἕνας ψηλός καί γλυκύς στήν ἔκφραση ἄνδρας, μέ ἕνα χαμόγελο ζωγραφιστό στά χείλη, πού τοῦ φωτίζει ὅλο τό πρόσωπο. Δείχνει εὐγενικός στήν ὄψη καί ἕτοιμος νά σοῦ φωνάξει «καλημέρα!», σέ κάθε συνάντηση τῶν ματιῶν σας. Στά χέρια του κρατάει ἕνα βιβλίο καί μοιάζει νά τό παρουσιάζει.
Μόλις ἀντιληφθεῖ ὅτι τόν κοιτᾶς, μέ περιέργεια ἴσως ἤ ἀκόμη καί μέ ἐνδιαφέρον, σέ πλησιάζει μέ φτερωτό λές βῆμα. Σέ καλημερίζει μέ ἕνα φωτεινό χαμόγελο καί σοῦ προσφέρει τό βιβλίο πού κρατάει: μιά Ἁγία Γραφή!
Προσπαθώντας νά διευκρινίσεις τή «φύση» τῆς προσφορᾶς αὐτῆς, τόν ρωτᾶς ἄν εἶναι Χριστιανός Ὀρθόδοξος καί ἕνα ρίγος σέ διαπερνάει στήν ἄμεση ἀπάντησή του:
–Εἶμαι Χριστιανός σκέτο, ἀπαντάει!
–Ἄρα εἶστε αἱρετικός, συνεχίζεις καί τό λές φωναχτά αὐτό τό τελευταῖο, θέλοντας νά σέ ἀκούσει ὁ κάθε διαβάτης πού βαδίζει χιλιόμετρα μακριά.
–Εἶμαι Χριστιανός, κύριε! Πιστεύω σέ ὅ,τι μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι γιά τή ζωή τοῦ Κυρίου, ἐξακολουθεῖ ἀτάραχος νά ἀπαντάει.
–Στόν Ἅγιο Δημήτριο ἐκκλησιάζεστε; Ρωτᾶς μετά τήν ὁμολογία του.
–Πιστεύω μόνο στό ἱερό πρόσωπο τοῦ Κυρίου καί στά πρόσωπα τοῦ Εὐαγγελίου, κύριε. Ὁ «Ἅγιος» Δημήτριος μπορεῖ νά ἦταν καλός ἄνθρωπος, ἀλλά δέν ἀναφέρεται κάπου μέσα στό ἱερό Εὐαγγέλιο!
Κλονίζεσαι. Νιώθεις μία Ἀλήθεια μέσα σου νά ὑποχωρεῖ. Πῶς; Μά εἶσαι σίγουρος!
Πόσο νά διήρκεσε ἄραγε; Λεπτά; Ὧρες; Δευτερόλεπτα!
Πότε σοῦ φάνηκε σαθρό τό ἔδαφος πού στέκεσαι; Ποτέ!
–Ἀναιρεῖτε τήν ὕπαρξη τοῦ Χριστοῦ, κύριε, τοῦ ἀπαντᾶς μέ θάρρος!
–Καθόλου, σοῦ ἀπαντάει! Ἐγώ Τόν λατρεύω Τόν Κύριό μου!
–Τότε πῶς γίνεται νά μήν ἀναγνωρίζετε τήν ἁγιότητα ἑνός ἀνθρώπου πού ἔχυσε τό αἷμα του γιά τόν Κύριο καί Θεό πού ἐσεῖς λατρεύετε;
Χαμογελάει ἀμήχανα καί προσφέροντάς σου τήν «Ἁγία Γραφή» του, ἐπιμένει, μηχανικά θαρρεῖς, νά σοῦ δείχνει τά φύλλα της, λέγοντάς σου:
–Πουθενά δέν ἀναφέρεται τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου σας!
–Τό Εὐαγγέλιό σας, φέρει πάνω τή σφραγίδα τοῦ Πατριαρχείου; τόν ρωτᾶς.
–Δέ χρειάζεται καμία τέτοια σφραγίδα, σοῦ ἀπαντάει μέ θάρρος, πού ὁδηγεῖ σέ θράσος! Εἶναι ἐγκεκριμένη ἀπό τόν «τάδε» σύλλογο Θεολόγων.
–Δέ χρειάζεται τέτοια σφραγίδα! ἐπαναλαμβάνεις ἔκπληκτος. Θέλετε δηλαδή νά μοῦ πεῖτε, ὅτι μία πιστοποίηση ἑνός Πανεπιστημιακοῦ Ἱδρύματος, ἕνα πτυχίο Θεολογίας, ἀρκεῖ γιά νά ἐγκριθεῖ μία Ἁγία Γραφή; Ξέρετε πόσο εὔκολο εἶναι νά πέσεις σέ πλάνη καί μάλιστα, ὄντας φοιτητής ἤ καί ἀπόφοιτος μιᾶς τέτοιας σχολῆς; Μέ συγχωρεῖτε, μά τό ἐπιχείρημα πού μοῦ προβάλατε ὡς πειστικό, εἶναι τό πλέον ἀναξιόπιστο, δέ διστάζεις νά συνεχίσεις!
Ποῦ πῆγε ἡ ἀμφιβολία σου, ἄραγε; Πῶς ἐξαφανίστηκε τό βάρος ποῦ πλάκωνε τά στήθια σου; Πῶς πάτησες γερά πάλι στή γῆ; Ἦταν ἕνα μόνο: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, Ἐλέησον μέ!»
Ὁ «συνοδοιπόρος» σου στόν πολύβουο δρόμο, συνεχίζει νά σέ κοιτάει στά μάτια, μά, τό βλέμμα του ἔχει χάσει τή λάμψη του. Τό χαμόγελο ἔχει σβηστεῖ ἀπό τά χείλη του. Τό χέρι πού μέχρι πρίν σοῦ προσέφερε τό «Εὐαγγέλιο», τώρα νευρικά κάνει ἀλλόκοτες κινήσεις.
–Θά εὔχομαι γιά σένα, τοῦ ψιθυρίζεις καθώς ἀπομακρύνεσαι, κι ἐκεῖνος σέ κοιτάει. Σέ ἀκολουθεῖ μέ τό βλέμμα του.
Στόν ἴδιο δρόμο πού μέχρι πρίν λίγη ὥρα περπατοῦσες μαζί μέ τόν αἱρετικό, στόν ἴδιο δρόμο βαδίζεις ἀκόμη. Μά λές καί ἦταν αἰῶνες πρίν οἱ στιγμές ἀνεμελιᾶς, οἱ στιγμές πού ἡ μοναδική σου ἔγνοια ἦταν νά προλάβεις ἀνοιχτά τά καταστήματα. Τώρα ὁ νοῦς σου ἔχει μείνει μόλις λίγα μέτρα πρίν. Ἐκεῖ, μαζί μέ τόν αἱρετικό.
Πόσο μακριά μας καί πόσο κοντά μας, ἐν τέλει, βρίσκεται ὁ πειρασμός, ἡ ἀμφιβολία, τό κακό! Πόσο ὕπουλα καί ἐπιτηδευμένα μᾶς πλησιάζει σέ κάθε εὐκαιρία! Ἐκεῖ, στόν ἴδιο δρόμο, περπατώντας μαζί του!
Ὑψηπέτης, Φοιτ. ΤΕΦΑΑ
Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου 2011

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ