Κατέβηκε στο τέρμα

 

Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Το ήξερε, θα έχανε το Φροντιστήριο. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο.

Θα κατέβαινε στην επόμενη στάση. Όμως, απότομο φρενάρισμα τους ταρακούνησε όλους. Βλαστήμια ακούστηκε από του οδηγού το στόμα. Βλασφήμησε το όνομα του Χριστού.

Γιατί;

Διαβάτης βιαστικός πετάχθηκε μπροστά του στο δρόμο τρέχοντας να προλάβει στη στάση το λεωφορείο που πλησίαζε. Και ο οδηγός νευρίασε.

«Και τι σου έφταιξε, οδηγέ, ο Χριστός;», μονολόγησε μέσα του ο Αλέξης. «Γιατί να μολύνεις τον αέρα του λεωφορείου και τα αυτιά των επιβατών;».

Οι άλλοι επιβάτες φαίνονταν ανενόχλητοι. Ο ίδιος όμως ο Αλέξης αυτή την ώρα προβληματίστηκε έντονα.

Γιατί να μην υπάρχει ένας τολμηρός Χριστιανός να διαμαρτυρηθεί;

Θα μπορούσε να μιλήσει αυτός; Να πεί κάτι;

Και αν βρεί τον μπελά του και τα κάνει χειρότερα; Αν χλευαστεί από τους άλλους και γελοιοποιηθεί;

Αλλά να! Έφθασε στη στάση που θα κατέβαινε. Πολλοί αποβιβάζονται. Από κοντά και ο Αλέξης. Έπρεπε να βιαστεί, να προλάβει το μάθημα. Άλλωστε είχε και δρόμο ένα δεκάλεπτο με τα πόδια για το Φροντιστήριό του.

Αλλά όχι.

Ο Αλέξης κοντοστάθηκε. Δεν θα κατέβει εδώ. Θα κατέβει στο τέρμα. Εκεί που το λεωφορείο θα αδειάσει από όλους. Και εκεί θα πλησιάσει τον οδηγό, που θα ‘ναι μόνος, για να του μιλήσει….

Αλλά για το τέρμα έχουν ακόμη μισή ώρα δρόμο. Θα χάσει τα Μαθηματικά στο Φροντιστήριο;

Ας χαθεί το μάθημα! Τώρα θα παραδώσει ο Αλέξης μάθημα ομολογίας Χριστού. Αυτό προέχει επειγόντως.

Αυτό και έγινε. Όταν κατέβηκε και ο τελευταίος επιβάτης, εκεί στο τέρμα, ο Αλέξης τόλμησε, πλησίασε τον οδηγό. Εκεί, στη θέση του, πριν σηκωθεί, του μίλησε ευγενικά.

–Οδηγέ μας, κουράζεστε πολύ για μας στους δρόμους τόσες ώρες. Έχετε τόση ευθύνη. Σας ευχαριστούμε. Όμως, επιτρέψτε μου να σας πω κάτι. Στη δύσκολη ώρα που πετάχτηκε μπροστά σας ο άνθρωπος στο δρόμο… είπατε κάτι που δεν έπρεπε να ακουστεί.

–Ω! Παιδί μου, ναί! Βλασφήμησα. Το κατάλαβα. Δεν το εννοούσα. Ξέρω πως είναι αμάρτημα βαρύ. Σ’ ευχαριστώ, παιδί μου. Δεν θα το ξαναπώ.

Ο Αλέξης γλυκοχαιρέτησε τον άγνωστο οδηγό και του έδωσε μια πλαστική εικονίτσα της Παναγίας της Πορταΐτισσας που είχε πάνω του. Ο οδηγός χαμογέλασε ευτυχισμένος. Έπειτα ο Αλέξης έτρεξε να προλάβει το μπροστινό λεωφορείο, να γυρίσει πίσω. Ένιωσε τόση χαρά για την ομολογία του για τον Χριστό!

Κατέβηκε στο τέρμα γι’ Αυτόν!

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΙΚΗ