Η βλασφημία είναι βαρύτατη αμαρτία. Ο άνθρωπος ο οποίος βλασφημεί, στρέφεται αλαζονικά κατά του αγίου ονόματος του Χριστού, του Αγίου Πνεύματος ή και συνολικά της Αγίας Τριάδας και τα υβρίζει. Χωρίς καν να αναλογίζεται ότι ο ίδιος δεν είναι κάτι μεγάλο και ισχυρό, τολμά να εκφέρει από το στόμα του ύβρεις κατά του Βασιλέα του σύμπαντος, του λυτρωτή του ανθρώπου, του νικητή του θανάτου, του κήρυκα της αγάπης. Πρόκειται λοιπόν για ένα αμάρτημα κατεξοχήν μεγάλου εγωισμού και αχαριστίας, αλλά μπορεί να οφείλεται και στην κακή συνήθεια που δυστυχώς έχει επικρατήσει εδώ και πολλά χρόνια στην πατρίδα μας, να υβρίζεται ό,τι αγιότερο, και μάλιστα χωρίς λόγο.
Για τη βλασφημία συγκεκριμένα κατά του Αγίου Πνεύματος, η ερώτηση που τίθεται βασίζεται σε ένα λόγο του ίδιου του Χριστού, που είπε ότι όλα τα αμαρτήματα και οι βλασφημίες μπορούν να συγχωρηθούν στους ανθρώπους, αλλά «ὃς δ’ ἂν βλασφημήσῃ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλ’ ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως» (Κατά Μᾶρκον Εὐαγγέλιον, Κεφ. γ΄ 28-29), δηλαδή αν κάποιος βλασφημήσει το Άγιο Πνεύμα, τότε η αμαρτία αυτή δεν θα του συγχωρηθεί ποτέ, ούτε τώρα ούτε ποτέ στους αιώνες, και θα είναι ο άνθρωπος που βλασφήμησε το Άγιο Πνεύμα ένοχος αιώνιας καταδίκης. Δεν υπάρχει σωτηρία για τον άνθρωπο που βλασφήμησε το Άγιο Πνεύμα! (βλ. και το παρόμοιο χωρίο του Κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου, Κεφ. ιβ΄ 31-32)
Τι σημαίνει όμως αυτό; Και πώς μπορεί να δικαιολογηθεί το να μην συγχωρεί ο Θεός της συγχώρησης;
Η απάντηση δίνεται αν μελετήσουμε την ερμηνεία που δίνουν οι ιεροί ερμηνευτές στα λόγια αυτά του Χριστού.
Ο Χριστός είπε αυτούς τους λόγους εξ αφορμής των Φαρισαίων, των οποίων η μανία και το μίσος εναντίον του Κυρίου έφθασε σε τέτοιο σημείο που μετά από μια σειρά θαυματουργικών θεραπειών Του, οι Φαρισαίοι διακήρυτταν προς τον λαό ότι ο Κύριος ενεργούσε με τη δύναμη των δαιμόνων και ότι συνεργαζόταν με τον διάβολο! Τόσο πολύ τυφλώθηκαν από τον εγωισμό τους, που ενώ έβλεπαν δεν ήθελαν να βλέπουν και ενώ όλα ήταν φανερά ενώπιόν τους, δεν ήθελαν να καταλάβουν. Καταλάβαιναν ότι μπροστά τους ήταν απεσταλμένος του Θεού (αργότερα κατάλαβαν ότι είναι ο Ίδιος ο Υιός του Θεού) και αντί να οδηγηθούν στην μετάνοια, έφθασαν στο σημείο να τον θεωρούν ως «ανταγωνιστή» ο οποίος έπρεπε να εξοντωθεί. Και έχασαν έτσι κάθε περιθώριο μετανοίας, αφού «πωρώθηκαν» απόλυτα εναντίον Του.
Οι λόγοι που είπε ο Χριστός σήμαιναν ακριβώς αυτό. Ότι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος σημαίνει το να αποδίδει κάποιος θεληματικά τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος σε ενέργειες του διαβόλου και από πώρωση εσωτερική να βλασφημεί Αυτό. Και αν μεν βλασφημήσει κάποιος τον Χριστό σκανδαλιζόμενος από την ανθρώπινη φύση Του, και έτσι δεν Τον θεωρεί Θεό, θα του συγχωρηθεί αν μετανοήσει. Το να βλασφημήσει όμως κάποιος με τον παραπάνω τρόπο το Άγιο Πνεύμα, σημαίνει ότι έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο εσωτερικής πώρωσης, που πλέον δεν θέλει και δεν μπορεί να μετανοήσει. Και όταν κάποιος μένει αμετανόητος, δεν μπορεί να συγχωρεθεί. Η αγκαλιά του Θεού είναι πάντα ανοιχτή για όλους τους ασώτους που επιθυμούν να γυρίσουν κοντά Του, υπάρχει όμως η βασική αυτή προϋπόθεση: να θέλουν να σωθούν. Και ένας άνθρωπος που έχει φθάσει στην κατάσταση που περιγράψαμε, δεν θέλει να σωθεί. Ας θυμηθούμε την συνέχεια της ευαγγελικής διήγησης… πώς ακόμα και όταν αναστήθηκε ο Χριστός, οι Φαρισαίοι, ενώ το ήξεραν ότι αναστήθηκε, εσκεμμένα το απέκρυψαν δωροδοκώντας μάλιστα τους φύλακες του Τάφου (!) και αποδεικνύοντας έτσι την τύφλωση στην οποία ηθελημένα είχαν φθάσει.
Ο λόγος λοιπόν αυτός του Χριστού, ο οποίος αφορά και όλους μας, και όχι μόνο τους Φαρισαίους εκείνης της εποχής, ας μας κρατά σε εγρήγορση κατά της μέγιστης αμαρτίας της αμετανοησίας, η οποία είναι η πραγματική βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΩΝ<<ΧΑΡΟΥΜΕΝΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ>>